ÃÛÑ¿´«Ã½

Mar phàrantan chan e h-uile sgeulachd a bhios sinn airson innse dhar cuid chloinne, ach rinn Tony Kearney a h-uile oidhirp air sgeulachdan gu leòr fhaighinn bho mhàthair nuair a fhuair e air microphone a chur air a beulaibh mu dheireadh thall.

Anns a’ phrògram mu dheireadh den t-sreath, cluinnidh sinn mar a chaidh Nannie air ais a Bharraigh agus a theagasg ann an Sgoil Bhàgh a’ Chaisteil, far an robh a h-antaidh Anna a’ teagaisg airson iomadach bliadhna roimhe sin.

Fhad ‘s a bha i ann am Barraigh, chuir i eòlas air a deagh charaid, Flòraidh NicNèill, Flòrag an Tàilleir, agus nuair nach biodh iad a’ falbh gu dannsaichean is cèilidhean a sheinn, bhiodh iad trang a’ cluich badminton.

Nuair a dh’fhàg Nannie Barraigh agus a thill i gu tìr mòr, choinnich i fear a bha dol a dh’atharrachadh a beatha le bhith ga toirt a Hong Kong, ach mar a thuirt i fhèin, “Taing do Dhia nach deach mi ann! Fhuair mi seòrsa do litir, Dear John!“.

Ach cha robh e fada gus an do choinnich i ris an fhear a dh’atharraich a beatha agus a thuit ann an gaol leatha fhèin agus le eilean a h-àraich, Eilean Bharraigh. B’ esan Tommy Kearney agus bha iad pòsta còrr is dà fhichead bliadhna. Chuir iad seachad am bliadhnaichean mu dheireadh còmhla air ais ann am Barraigh.